Run: 25km.

Mijn knie voelde afgelopen week een stuk beter. Ik voelde wel iets, maar wat is "iets"? Ik kon het niet precies beschrijven. Na een telefoontje met mijn ervaren mama was ik gerustgesteld. Volgens mijn moeder voel je een blessure goed. Pijn van een blessure is continu aanwezig en wordt erger als de belasting aanwezig blijft en/of toeneemt. Aangezien ik zowel vorige week, als afgelopen week gewoon rondjes van 7 tot 12 kilometer heb hard gelopen zonder echte pijn, was ik overtuigd dat het waarschijnlijk wel mee viel. 

Samen met mijn moeder keek ik naar mijn marathon schema en dat vertelde mij dat ik de lange afstanden mocht gaan opbouwen. Voorzichtig vroeg ik of ik de 25km lange duurloop mocht gaan doen? Ja, was het antwoord. Maar als ik iets voelde in mijn knie, moest ik wel stoppen. 

Donderdagmiddag. Het was koud, maar het zonnetje scheen volop; perfect hardloop weer. Waar ik voorheen erg op zag tegen de écht lange duurlopen, had ik nu echt heel veel zin om te kijken hoe het zou gaan. Ik had de route zo uitgestippeld, dat ik in de buurt van mijn huis zou blijven. Voor het geval dat. Maar dat was niet nodig, ik liep 25km!

De eerste 5km vlogen voorbij. Ik pakte wat te drinken, nam een paar slokken en liep weer door. Op 12km pakte ik wederom wat water. En ik pakte een gelletje. Nog niet eerder had ik gebruik gemaakt van een gelletje, maar in training voor de marathon is het goed om te ervaren hoe je lichaam reageert op dit soort extra energie. Echt eten lukt namelijk niet tijdens het lopen, maar zo'n gelletje slurp je zo naar binnen. En het voordeel, je krijgt een boost aan energie binnen, wat tijdens het lopen van de marathon geen overbodige luxe is. Echt lekker kan ik ze niet noemen, maar het viel me mee, want ik was door alle verhalen op het ergste voorbereid. Ik was benieuwd of ik de extra boost aan energie zou gaan voelen en zo ja, hoe dat voelde. Zou de vermoeidheid en pijn in mijn benen verdwijnen? Want die was inmiddels aanwezig en ik was nog maar op de helft.

Ik liep rustig door. Ik ging mijn benen meer en meer voelen, maar het gevoel was te overzien. Het hardlopen ging eigenlijk vanzelf. Minuten, wat zeg ik, de uren vlogen voorbij. Ik moest me zelfs inhouden, aangezien het een rustige duurloop moest zijn. Maar ik liep zo makkelijk. Mijn Garmin vertelde me regelmatig dat ik te snel liep en dat op 20km. 

Op 21km dronk ik mijn water op. Al rennend bedacht ik me dat ik nog nooit eerder zo ver had gelopen. 21km, was mijn max. En nu vertelde mijn Garmin mij dat ik de 22km, de 23km de 24km en de 25km had bereikt! En voor mijn gevoel had ik nog wel verder gekund!

Het voelde goed. Ik had geen last van mijn knie. Ik kreeg geen last van mijn buik na het innemen van het gelletje. En ondanks dat ik ruim 2.30u heb gelopen, vloog de tijd. Kortom, die 25km viel me alles mee. 

Blijf op de hoogte van mijn voorbereiding voor de Marathon van Rotterdam en volg mij via Twitter (@healthylifenl)